Ik mis je zo graag

Het nummer ‘live as one – be as one’ komt via mijn afspeellijst de kamer binnen.

Ineens overvalt me een gevoel van gemis. Ik denk niet alleen aan de mooie momenten. Zelfs daar waar het onderling schuurt, mis ik. De altijd aanwezige diepe vriendschappen -vaak zonder woorden- mis ik.

Om er vanaf de eerste seconde bij te willen zijn, rijd ik de laan met bomen op als het nog stil is. Het statische groene hek opent zich ook dit jaar weer voor mijn volgeladen auto met kleding voor elk weertype.

Het kasteel wacht elk jaar trouw op ons. We omhelzen de kasteelheer die al jarenlang een vertrouwd gezicht is. De hele plek is de komende dagen van ons. De bootjes in de gracht horen erbij.

Als alle 700 mensen straks in en op het terrein zijn en het hek zich 11 dagen lang sluit, verandert de energie gaandeweg.

Het bewustzijnsfestival in Limburg zit vol workshops, kinderprogramma’s, dansen, zingen, heerlijk en gezond eten. Elke dag een sharing in een klein groepje. Soms is alleen liggen bij de theetent al een workshop op zich. Diverse artiesten treden op.

Het is als een hoge drukpan: we bouwen alles in korte tijd op totdat het festival zich opent voor alle deelnemers. Gezinnen. stellen en mensen die alleen komen. Ondertussen genieten alle vrijwilligers rondom de vaste werkuren van muziek, dans en het onderling verbinden.

Elk jaar is als een reunie, zelfs met mensen die er voor het eerst zijn.

Wat enorm veel herinneringen heb ik in die 8 jaar opgebouwd, besef ik terwijl ik de auto uitpak.

Ieder jaar kies ik een andere rol. De ene keer sta ik aan de afwasstraat, dan vliegende keep en leid ik de keer daarna de infobalie. Deze keer ben ik projectleider om alle faciliteiten in goede banen te leiden.

Het is me op het lijf geschreven. Alles lijkt te kloppen. Ik houd enorm van processen helder maken en verbeteren. Communiceren. De teamleiders met hun mensen ondersteunen. Warmte en duidelijkheid.

Rond de derde dag slaat bij velen de vermoeidheid toe. Op tijd rust en daarna weer aanwezig zijn, sommigen hebben een aanmoediging nodig. Het geheel blijft draaien en alles is een radertje in het geheel.

Dienend leiderschap betekent voor mij: daar zijn waar het nodig is. “Ik voel me als een vis in het water”, hoor ik mezelf vaak zeggen. De lange dagen van soms meer dan 11 uur ‘werken’ doen me niks. Ik laad me er zelfs aan op. Dat ik zo weinig slaap nodig heb, vind ik bijzonder.

Ook al heb ik de keuze voor een kamer, ik kies toch voor kamperen. Mijn eigen, stille ruimte heb ik zo lief. Terwijl het hele terrein nog leeg is, zet ik mijn vertrouwde tent op een heuveltje.

Het voelt magisch.

Je hoeft je niet af te vragen waarom het zomerfestival dit jaar niet doorging. Voor mij klopte het omdat ik al eerder had besloten niet te gaan. Ik wilde kijken hoe een jaar zonder het OpenUP zou voelen.

Terwijl ik nog meer muziek opzet dat me aan het festival doet denken, zie ik ons weer dansen in de grote zaal. Ieder voor zich en toch onderling verbonden.

OpenUP, ik mis je zo graag.