Juni 2007.
Ik ging naar mijn werk. Het was maar 5 minuten fietsen.
Die 5 minuten waren precies genoeg om mijn energie om te zetten van thuis, met 2 kleine kinderen, naar mijn nieuwe werkdag.
Terwijl ik op de fiets zat, zag ik voor me wat ik die dag op het werk zou gaan doen. Het zou het leiden van een teamvergadering kunnen zijn. Of een dag vol met beoordelingsgesprekken. Of een afspraak met één van de leveranciers om nieuwe mensen in te huren om op tijd de deadline van een project te halen.
Misschien vond ik als HRM het voeren van sollicitatiegesprekken nog het allerleukst. Op welke manier kwam iemand binnen en konden we een mooie match vinden? We waren altijd op zoek naar de passie zodra de echte ICT’er over zijn of haar vak begon te praten. Mijn eigen achtergrond als ICT’er kwam me altijd weer van pas (en leverde soms hilarische momenten op als de sollicitant me anders inschatte).
Hoe dan ook, ik startte elke dag serieus, hardwerkend en ambitieus.
Die dag liep het anders.
Het idee om voor mezelf te beginnen, sluimerde al een tijdje. Ik had niet veel collega’s om me heen die mijn wens begrepen, dat voelde soms eenzaam. Dat is ook niet zo vreemd in een ambtenarencultuur waar commercie ver te zoeken was.
Nadat ik mijn pc had opgestart, pakte ik koffie. Ik liep richting het kantoor van mijn leidinggevende. Kijken of ze er zou zijn. Monique was er en ze had wel even ruimte. Alsof ze voelde dat het een vertrouwelijk gesprek zou worden, deed ze de deur achter mij dicht. Fijn dat ze ervoor open stond nadat ik haar had verteld dat ik iets met haar wilde delen.
Ik zei dat ik niet wist hoe het gesprek te beginnen maar gewoon zou starten.
Monique wist ook dat ik 2 jaar daarvoor een paar maanden uit de running was geweest omdat ik tegen een burnout aanliep. Ik kreeg de batterij telkens niet goed opgeladen. Dat werd me achteraf pas duidelijk toen ik sessies bij een haptotherapeut had gevolgd en bij het ITIP de diepte in ging met wat ik nou eigenlijk wilde met mijn leven.
Waarschijnlijk is in dat eerste jaartraject het zaadje gepland om me meer en meer te openen voor mijn wensen en verlangens in het leven. Blokkades op te ruimen en zo steeds schoner de wereld in te gaan.
Ik vertelde haar dat ik de eerste tekenen weer begon te voelen. Piekeren, slechter slapen, het werk moeilijk kunnen loslaten. Opzien tegen afspraken wat ik eerder niet had. Me enorm verantwoordelijk voelen en dingen niet goed kunnen loslaten.
Het grote verschil met 2 jaar daarvoor was dat ik het veel eerder doorhad.
Doordat ik het gesprek met haar hiermee startte, voelde ik het bruggetje met wat ik werkelijk wilde zeggen al snel.
Ik zei haar dat ik ontslag wilde nemen.
Alleen, dat ik nog niet wist wanneer. Waarschijnlijk binnen een paar maanden. En dat ik het gesprek hierover wel graag wil aangaan. Ik vertelde haar ook dat ik voor mezelf wilde beginnen, om echt mijn eigen weg te volgen. Om voor het avontuur van ondernemerschap te gaan.
Zo, het hoge woord was eruit en ik merkte dat ik ineens weer dieper kon doorademen 😉
Dit was haar (hier verkorte) reactie, nadat ze me had gevraagd wat mijn ambitie was en hoe ik het voor me zag:
“Saskia, wat fijn dat je het met me deelt. We zijn je niet graag kwijt, dat wist je al. Je werkt hier nu 13 jaar. Wat heb je van mij, van ons nodig om die stap daadwerkelijk te zetten?”
Al had ik niet direct een antwoord op haar vraag, ik was heel blij met haar reactie.
Yes.. de weg was geopend, ook al voelde het toen nog onwennig.
Eind juni 2007.
Ik liep het gebouw van de Kamer van Koophandel Apeldoorn uit. Zojuist had ik mijn bedrijf ingeschreven. De vlag ging uit en we aten taart.
Februari 2008.
Ik liet alle teugels los en nam ontslag. Weer taart 😉
Juni 2020.
Ik ben een heel blije ondernemer. Al 13 jaar lang. Ik heb geen seconde spijt van deze beslissing.
Van businesscoach voor startende ondernemers die een uitkering hadden tot businesscoach voor vrouwen die toe zijn aan hun volgende stap.
Het bloed kruipt waar het niet gaan kan.
Wat houd ik ervan om ondernemers te mogen helpen op hun pad. Ieder met haar eigen wensen en verlangens. Steeds weer terugkerend naar “wat wil jij het liefst”en “van welke klanten word jij blij”?
Daar zit voor mij de rode draad. Van het opzoeken van van het enthousiasme en de passie bij de ander. Daar worden we allemaal blij van. Werken en ondernemerschap gaan zoveel gemakkelijker vanuit moeiteloosheid.
